Prace magisterskie pisane są wedle wytycznych technicznych, jakie każdy promotor przekazuje swoim seminarzystom na pierwszych zajęciach. Dowiadują się oni m.in., że dzieło ma być napisane w określonej konwencji, np. problemowej, a nie opisowej.
Ta pierwsza wymaga znacznie więcej wysiłku intelektualnego i pracy nad zebraniem materiałów, więcej analizowania i dobierania źródeł do swoich argumentów, tez. Natomiast druga ma w większości charakter odtwórczy i stanowi tak naprawdę rozbudowany referat, opracowanie, które dla pewnych promotorów jest nie do zaakceptowania.
Opiekun naukowy radzi, jak i gdzie szukać materiałów albo pomysłów na temat, jeśli słuchacze jeszcze nie wiedzą, czym chcieliby się zająć. Profesor podpowiada studentom, na co mają zwracać uwagę podczas przeglądania źródeł, jak wyglądają kwestie warsztatowe.
Oprócz tego studenci są informowani, jak od technicznej strony powinny wyglądać ich prace magisterskie. Mają więc zawierać: wstęp, część empiryczną (tj. rozdziały i podrozdziały) oraz zakończenie i bibliografię. Jeśli ktoś chciałby rozbić podrozdziały na mniejsze jednostki, to musi to uczynić we wszystkich częściach pracy. Podobna uwaga tyczy się rozdziałów, które powinny liczyć przybliżoną liczbę podrozdziałów (nie może wystąpić sytuacja, że jedna część ma 10 podrozdziałów, a inna - trzy).
Promotor poświęca trochę czasu omówieniu spisu treści, który stanowi nie tylko informację o zawartości dzieła, lecz także daje pogląd na jego strukturę. Naukowiec informuje, że prace magisterskie muszą liczyć przynajmniej jeden rozdział teoretyczny, w którym autorzy stworzą model, jaki zostanie użyty do omówienia zjawiska.
Rozdział metodologiczny można ominąć, ponieważ od przedstawienia hipotez, metod i narzędzi badawczych, wskazania głównych problemów badawczych jest wstęp. Nie ma więc sensu powielać tych samych informacji.